ΛΑΚΩΝΙΑ. Ο Γιάννης Παυλάκος και η Σταυρούλα (Βούλα) Σταματάκου, είχαν δύο γιούς, που άφησαν την τελευταία τους πνοή σε τροχαίο δυστύχημα την Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2021. Ο Παναγιώτης Παυλάκος γεννημένος 16 Μαΐου 1985 και ο Νίκος Παυλάκος γεννημένος 27 Δεκεμβρίου 1988.

Η κηδεία και των δύο νέων έγινε στον Ιερό Ναό Γέννησης του Ιησού Χριστού στους Μολάους Λακωνίας εκεί όπου μεγάλωσαν. Δύο νέα αδέλφια, μαζί στη ζωή μαζί και στο θάνατο. Άγγελοι στη γη, άγγελοι στον ουρανό. Η αγάπη που είχαν ο ένας για τον άλλον ήταν αξιοσημείωτη. Ήταν κάτι περισσότερο από αδέρφια, ήταν οι καλύτεροι φίλοι, περπατούσαν πάντα μαζί στη ζωή, δίπλα δίπλα.

Ο Παναγιώτης και ο Νίκος γεννήθηκαν και οι δύο στο Μόντρεαλ του Καναδά και μετακόμισαν με τους γονείς τους στην πατρίδα τους στην Ελλάδα, τους Μολάους Λακωνίας, το 1992. Πήγαν σχολείο στους Μολάους, όπου αργότερα εργάστηκαν ως βοηθοί μηχανικών αυτοκινήτων στο χωριό. Πάντα σκληρά εργαζόμενοι και αφοσιωμένοι.

Μεγαλωμένοι από τη Βούλα και τον Γιάννη με πολλή αγάπη, έγιναν δύο όμορφοι νέοι. Η Βούλα και ο Γιάννης ήθελαν πάντα το καλύτερο για τα παιδιά τους και σε αυτή τη δύσκολη ζωή πάλεψαν όλοι μαζί. Η ζωή δεν ήταν ποτέ εύκολη, αλλά μαζί τα 4 κομμάτια του παζλ τους συνδέθηκαν σφικτά.

Ο Παναγιώτης και ο Νίκος ήταν πολύ υπεύθυνοι, όμορφοι μέσα και έξω, έχοντας πάντα έναν καλό λόγο να μοιραστούν με τους άλλους. Είχαν πάντα χαμόγελο στα πρόσωπα. Δύο μοναδικές προσωπικότητες με θετική ενέργεια, ενέργεια που όλοι ήθελαν να είναι κοντά τους.

Τα αδέρφια, που ήταν σχεδόν ενωμένα, απόλαυσαν μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Δυστυχώς, τον Ιούνιο του 2015 ο Νίκος σε ηλικία 26 ετών ενημερώθηκε ότι έχει μόνο 2 εβδομάδες ζωής αφού διαγνώστηκε με καρκίνο.

Το Ογκολογικό Νοσοκομείο Άγιος Σάββας στην Αθήνα έγινε αμέσως το σπίτι της Βούλας και του μικρότερου γιου της Νίκου. Ο Νίκος έπρεπε να ξεκινήσει αμέσως χημειοθεραπεία, με αποτέλεσμα η Βούλα να εγκαταλείψει τη δουλειά της. Ο Γιάννης και ο Παναγιώτης έπρεπε να δουλέψουν σε δύο δουλειές. Αποδέχθηκαν και καταννόησαν τα πάντα. Έπρεπε να θυσιαστούν όλοι για τον μικρό τους Νίκο.

Μόλις ο γιατρός άρχισε τη θεραπεία του Νίκου, η Βούλα ρωτήθηκε αν είχε άλλα παιδιά ώστε να είναι προετοιμασμένη για το χειρότερο. Ωστόσο, η δύναμη του Νίκου, η θέληση και η δίψα του για ζωή, με τη βοήθεια του Θεού και τις προσευχές βοήθησαν τον Νίκο να νικήσει τη ζοφερή του διάγνωση με καρκίνο. Μετά από 6 χρόνια, πολύ σωματικό και συναισθηματικό πόνο, που περιελάμβανε 5 χειρουργικές επεμβάσεις, ο Νίκος έγινε ένα πραγματικό θαύμα και ένας γενναίος νέος επιζών από τον καρκίνο.

Ο Νίκος και η Βούλα μπόρεσαν να επιστρέψουν στο σπίτι τους στους Μολάους, αλλά πάντα υπήρχε ο φόβος ότι ο καρκίνος του μπορεί να επιστρέψει. Παρακολουθούσε προσεκτικά όλες τις μηνιαίες εξετάσεις του. Κατά τη διάρκεια της θεραπείας του η Βούλα δεν έφυγε ποτέ από το πλευρό του Νίκου. Η Βούλα δεν μπορούσε ποτέ να ξεχάσει τα λόγια του γιατρού ότι πρέπει να είναι προετοιμασμένη για τα χειρότερα. Τα μάτια της ήταν γεμάτα δάκρυα τα βράδια, ωστόσο στάθηκε δυνατή και ποτέ δεν αποκάλυπτε τον πόνο της στον Νίκο, ήταν ο βράχος του, το στήριγμά του, έξω και μέσα.

Ο Νίκος δεν μπορούσε να επιστρέψει στη δουλειά του, χρειαζόταν σωματική δύναμη και μετά από τόσες επεμβάσεις δεν μπορούσε να κάνει αυτό που αγαπούσε τόσο. Αυτό τον έκανε να αισθάνεται άχρηστος και του προκάλεσε άγρυπνες νύχτες… Σκεπτόταν το παρελθόν και το μέλλον του.

Μετά τη δουλειά ο αδελφός Παναγιώτης όσο κουρασμένος κι αν ήταν, αφιέρωνε πάντα χρόνο στο αδερφάκι του και τον πήγαινε για έναν καφέ ή για μπάνιο. Ο Παναγιώτης είχε αφιερώσει τη ζωή του στον Νίκο, έκανε ό,τι μπορούσε για να τον κάνει ευτυχισμένο και να του εξασφαλίσει μια ωραία μέρα, μια ωραία ζωή. Ο μεγάλος αδερφός Παναγιώτης ήταν πάντα στη ζωή ο φύλακας άγγελος του μικρού αδερφού Νίκου.

Η Βούλα έπρεπε να δουλέψει για να μπορέσει να βοηθήσει την οικογένειά της να παραμείνει οικονομικά σταθερή, είχε περάσει από πολλές δουλειές στη ζωή της, αλλά η δουλειά του ονείρου της ήταν να είναι πάντα γιαγιά. Ήξερε ότι ο Νίκος δεν θα μπορούσε ποτέ να ευλογήσει εκείνη και τον Γιάννη με ένα εγγόνι…

Στις 2 Νοεμβρίου στις 17:00, τα δύο αδέλφια επέστρεφαν από έξοδο για καφέ στο κοντινότερο χωριό… Τότε ξέσπασε η τραγωδία.

Ο Παναγιώτης ήταν πάντα ένας συνειδητοποιημένος οδηγός. Η μέρα όμως ήταν βροχερή. Ο δρόμος ήταν ολισθηρός και άλλα 3 ατυχήματα είχαν συμβεί στην ίδια ακριβώς περιοχή την ίδια μέρα. Η μοίρα αποφάσισε να κόψει το νήμα της ζωής τους όταν χάθηκε ο έλεγχος του αυτοκινήτου τους (πιθανόν όταν πατούσαν το φρένο στον ολισθηρό δρόμο) και έπεσαν με σφοδρότητα σε ένα μεγάλο φορτηγό…

Η Βούλα δεν κατάφερε ποτέ να σερβίρει το δείπνο του αγοριού, που ετοίμαζε στους αγαπημένους της γιους. Η καρδιά της είχε γίνει μαύρη. Χαροκαμένη μάνα.

Η Βούλα και ο Γιάννης, την ημέρα της κηδείας, είπαν αντί για λουλούδια, στη μνήμη των παιδιών τους, οι φίλοι και οι συγγενείς να δωρίσουν ότι θέλουν στην Ογκολογική Πτέρυγα του Νοσοκομείου Άγιος Σάββας. Είχε γίνει το δεύτερο σπίτι τους. Ήταν μια παράκληση σε όλο τον κόσμο, φίλους και συγγενείς, που πήγαν στην κηδεία για να αποχαιρετήσουν τον Παναγιώτη και τον Νίκο για τελευταία φορά.

Οι Πατέρες της εκκλησίας λένε ότι μια μητέρα γεννά το παιδί της αλλά όλοι είμαστε παιδιά της Παναγίας. Η Παναγία είναι αυτή που αποφασίζει πότε θα συναντήσει τα παιδιά της στον Παράδεισο. Ο Θεός θέλει μόνο τις καλές ψυχές στον παράδεισο και γι’ αυτό ο Θεός αποφάσισε να πάρει κοντά του τον Παναγιώτη και τον Νίκο, δύο αγγέλους στη γη και τους έκανε αγγέλους στον ουρανό μαζί για την αιωνιότητα. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.

Η Βούλα και ο Γιάννης δεν ήταν ποτέ προετοιμασμένοι για αυτή την τραγωδία. Δεν θα μπορέσουν ποτέ να αποδεχθούν την τραγωδία που συνέβη. Βαθιά μέσα της – όσο μακάβριο κι αν ακούγεται αυτό – η Βούλα ήταν προετοιμασμένη για τον χαμό του ενός παιδιού της αλλά ποτέ για τον ακαριαίο θάνατο και των δύο.

Δεν υπάρχουν λόγια συμπάθειας αυτές τις στιγμές. Είθε ο Θεός να βοηθήσει αυτούς τους γονείς να είναι δυνατοί μαζί και υγιείς, ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.

Κάποτε, η Βούλα και ο Γιάννης, θέλουν να χτίσουν ακριβώς έξω από το σπίτι τους, στη μνήμη των παιδιών τους, ένα μεγάλο εικονοστάσι. Ακόμη επιθυμούν ένα εικονοστάσι στο σημείο της τραγωδίας.

Αυτή η καταστροφική απώλεια είχε σοβαρό συναισθηματικό βάρος αλλά και βαρύ οικονομικό φορτίο για τη Βούλα και τον Γιάννη. Εμείς, ως οικογένεια, φίλοι και αγαπημένοι τους, συνειδητοποιούμε ότι ο καλύτερος τρόπος για να στηρίξουμε αυτήν την αγαπημένη οικογένεια σε αυτή τη δύσκολη περίοδο είναι να τους βοηθήσουμε οικονομικά.

Εκτιμούμε κάθε υποστήριξη που μπορείτε να προσφέρετε. Ευχαριστούμε εκ των προτέρων.

Με πολλές ευχαριστίες

οι οικογένειες Σταματάκου και Παυλάκου

Από τα 20.000€ που είναι ο στόχος έχουν συγκεντρωθεί 4.960€ στο συγκεκριμένο site gofundme.com.