Θυμάσαι εκείνη την ιστορία, που αφηγούνται όλοι σας οι συγγενείς σε κάθε Κυριακάτικο τραπέζι κι όμως πάντα προκαλεί σε όλους σας γέλια μέχρι δακρύων;
Εσύ ήσουν μόλις τριών χρονών, είχες περάσει λίγες ονειρεμένες μέρες με τη γιαγιά στο σπίτι να σου κάνει όλα τα χατίρια, ώσπου ξεκίνησες να ρωτάς ανά δύο ώρες που είναι η μαμά. Η πολυπόθητη στιγμή ήρθε, γύρισε η μαμά μαζί με τον μπαμπά και ένα μικροσκοπικό ανθρώπινο μπόγο. Σου είπαν πως είναι το καινούριο σας μωρό, εσύ το περιεργάστηκες, έπαιξες ώρες μαζί του μέχρι που γύρισες και είπες όλο τσαχπινιά «Θα γυρίσουμε το μωρό τώρα πίσω στη μαμά του;»
Κάπως έτσι μπήκε στη ζωή σου η μικρή σου αδερφή. Ξεκίνησε σιγά σιγά να διεκδικεί χώρο στο δωμάτιο σου, στην κούνια σου, στα παιχνίδια σου, στην αγκαλιά της μαμάς, στο χαρτζιλίκι του παππού, σε όλο σου τον κόσμο, αλλά κυρίως στην καρδιά σου.
Την πήρες λοιπόν υπό την προστασία σου, αποφάσισες να της δίνεις πάντα το καλό παράδειγμα, φρόντισες η μετάβαση από τον αγνό παιδικό της κόσμο σε αυτόν τον σκληρό και δύσβατο των ενηλίκων να γίνει όσο πιο ομαλά γίνεται. Την προστάτεψες και συνεχίζεις να το κάνεις μέχρι και σήμερα , πάμπολλες φορές σε βαθμό πιο καταπιεστικό από αυτόν των γονιών σου, όμως το αντίθετο είναι απλά πέρα των δυνάμεων σου.
Σε κάθε λάθος της αυτοδικάζεσαι, ψάχνεις να βρεις που έφταιξες και σπεύδεις να το διορθώσεις. Στιγμή δε διανοείσαι πως δεν είσαι υπεύθυνη εσύ για τις δικές της επιλογές, δεν απαρνείσαι το μέγεθος της ευθύνης. Ίσως να πρέπει να πέσει για να ξανασηκωθεί, ίσως πρέπει να πληγωθεί για να ωριμάσει, όμως αδυνατείς να αποδεχτείς ότι αυτά θα συμβούν στη δικιά σου αδερφή.
Εκείνη τελικά ανεξαρτητοποιήθηκε περισσότερο και από εσένα, κι εσύ έμεινες να απορείς ώρες ώρες που τη βρίσκει τόση δύναμη. Πλέον ακουμπάς στον ώμο της για να νιώσεις προστασία, αποζητάς τις συμβουλές της πριν από κάθε σοβαρή απόφαση. Ενδόμυχα αναρωτιέσαι ποια είναι πραγματικά η «μεγάλη» αδερφή.
Συνέχεια άρθρου εδώ
Πηγή: pillowfights.gr
