Όταν μπαίνουμε σε χώρο με ανθρώπους που ξέρουμε, ακόμα και αν δεν τους συμπαθούμε (π.χ. στη δουλειά) ή σε χώρο με έναν μόνο άνθρωπο, ακόμα και άγνωστο (π.χ. σε ψιλικατζίδικο, ταξί, ασανσέρ) λέμε «καλημέρα». Έστω, «γεια σας» αν έξω έχει σκοτεινιάσει και το «καλησπέρα» μας φαίνεται κάπως.
Δεν σκρολάρουμε στο κινητό μας όταν είμαστε με παρέα. Όχι, ούτε αν η παρέα είναι βαρετή. Αν πρέπει οπωσδήποτε να απαντήσουμε σε ένα μήνυμα, λέμε έστω ένα «συγνώμη, ένα λεπτό» στους ανθρώπους γύρω μας.
Δεν πιάνουμε κουβέντα με τον διπλανό μας για θέμα που δεν αφορά κανέναν άλλον, ενώ είμαστε σε παρέα. Γενικά, ενώ είμαστε από δύο άτομα και πάνω.
Δεν περνάμε ολόκληρα βράδια μουτρωμένοι μπροστά σε ανθρώπους που δεν είναι οι κολλητοί μας φίλοι επειδή μας φτύνει ο Τάκης/ τσακωθήκαμε πάλι με την ηλίθια στη δουλειά/ δε μας πέτυχαν τα γεμιστά. Και όχι, το «εγώ είμαι αληθινός άνθρωπος, δεν προσποιούμαι» δεν είναι δικαιολογία. Αν δεν μπορείς να κοντρολάρεις τη θλίψη σου, μένεις σπίτι σου και απαλλάσσεις τους γύρω σου από τα κατεβασμένα σου μούτρα.
Όταν κάποιος μας δίνει κάτι, ή μας εξυπηρετεί με κάποιον τρόπο, λέμε «ευχαριστώ». Είτε είναι ένας εντελώς άγνωστος, είτε η μαμά μας. Απίστευτο που πρέπει ακόμα να το γράφουμε αυτό.
Όταν κάποιος μας λέει «καλημέρα» δεν απαντάμε με σιωπή, δεν αρκούμαστε να κουνήσουμε το κεφάλι, και φυσικά επ’ ουδενί δεν απαντάμε «πού την είδες;»…
Διαβάστε περισσότερα εδώ: in2life.gr
