Στην πολιτική, υπάρχουν στιγμές που δεν χωρούν ούτε πανηγυρισμούς ούτε συνθήματα. Το Πολυτεχνείο είναι μία από αυτές. Για χρόνια παρουσιάζεται ως ημέρα γιορτής, ως σύμβολο, ως κάτι που πρέπει να υψώνεται σαν λάβαρο. Κι όμως, για πολλούς Έλληνες παραμένει μια μαύρη σελίδα, όχι για το τι ακριβώς συνέβη, αλλά για το τι ακολούθησε: διχασμός, συγκρούσεις, αντιπαλότητα που πέρασε από γενιά σε γενιά.
Δεν θα μπω στη συζήτηση για το ποια αφήγηση είναι σωστή ή λάθος. Αυτά τα χρόνια έχουν γίνει εργαλεία πολιτικής εκμετάλλευσης από όλους.
Εκείνο που δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς είναι ότι το Πολυτεχνείο – όπως και τόσα άλλα στιγμιότυπα της σύγχρονης ιστορίας μας – φυλάκισε την εθνική συνείδηση σε στρατόπεδα.
Και κάθε φορά που οι Έλληνες χωρίζονται σε στρατόπεδα, η Ελλάδα χάνει.
Δεν γίνεται να ζητάμε πρόοδο ενώ, την ίδια στιγμή, συντηρούμε τεχνητά πληγές που μας θυμίζουν ότι κάποτε βρεθήκαμε ξανά απέναντι.
Δεν γίνεται να μιλάμε για ενότητα και δημοκρατία την ώρα που επιτρέπουμε μια επέτειο να μετατρέπεται σε πεδίο σύγκρουσης, επεισοδίων, ιδεολογικής προπαγάνδας και κομματικού ανταγωνισμού.
Αυτό δεν είναι τιμή.
Αυτό δεν είναι μνήμη.
Αυτό είναι παράταση του εμφυλίου που ποτέ δεν έφυγε πραγματικά από μέσα μας.
Ως χώρα, πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσουμε αν θέλουμε να προχωρήσουμε ή αν θα συνεχίσουμε να ανακυκλώνουμε τα τραύματά μας.
Αν θέλουμε μια Ελλάδα που θα κοιτά μπροστά ή μια Ελλάδα κολλημένη στις ίδιες πληγές που τη διαλύουν από το 1821 μέχρι σήμερα.
Το Πολυτεχνείο δεν χρειάζεται άλλες γιορτές. Χρειάζεται αλήθεια, νηφαλιότητα και εθνική αυτογνωσία.
Χρειάζεται έναν νέο τρόπο μνήμης: που δεν εξυπηρετεί κόμματα, δεν καλλιεργεί μίση, δεν αναπαράγει μύθους.
Χρειάζεται να γίνει μια στιγμή που να μας υπενθυμίζει ότι κανένα καθεστώς, καμία ιδεολογία, καμία εποχή δεν μπορεί να δικαιολογήσει Έλληνες να στρέφονται ξανά ο ένας εναντίον του άλλου.
Αν θέλουμε πραγματικά να τιμήσουμε το Πολυτεχνείο, τότε ας σταματήσουμε να το αντιμετωπίζουμε ως πανηγύρι.
Ας το αντιμετωπίσουμε ως μάθημα:
ότι η Δημοκρατία δεν χρειάζεται φανατισμό,
η Ιστορία δεν χρειάζεται παραμύθια,
και η Ελλάδα δεν χρειάζεται άλλη εμφύλια νοοτροπία.
Σωτηρης Σπυρης επιχειρηματίας
Προεδρος 15μελους Εσπερινου Γενικου Λυκειου Καλαματας
