Συμβιβάσου με την ιδέα ότι δεν ξέρεις ακριβώς τι συμβαίνει με τη ζωή…
…Τη ζωή σαν έννοια, τη ζωή τη δική σου, ή κανενός άλλου. Το έχουν πει, με διάφορους τρόπους, διάφοροι σοφοί στο παρελθόν –ο Τσώρτσιλ, λέγαμε πρόσφατα, το έθεσε καταπληκτικά ως «ο Κολόμβος όταν ξεκίνησε δεν ήξερε πού πήγαινε, και όταν έφτασε δεν ήξερε πού βρισκόταν». Δεν χρειάζεται να ξέρεις ανά πάσα στιγμή ποιο είναι το «μεγάλο σχέδιο» (κανείς δεν ξέρει έτσι κι αλλιώς) ούτε τι ακριβώς θέλεις να κάνεις με τη ζωή σου τελικά. Αν σε αγχώνει η απουσία σχεδίου γενικώς, μπορείς να βάλεις βραχυπρόθεσμους στόχους, και να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς μέχρι να τους επιτύχεις. Ή μέχρι να αλλάξεις γνώμη (επειδή μεγάλωσες/ βαρέθηκες/ «κόλλησες» με κάτι άλλο) και να σταματήσεις να τους κυνηγάς.
Κάνε πάντα το καλύτερο που μπορείς
…αλλά μην τα βάζεις με τον εαυτό σου αν το καλύτερο που μπορείς δεν είναι αρκετό. Δεν είμαστε όλοι ιδιοφυΐες. Για την ακρίβεια οι περισσότεροι δεν είμαστε ιδιοφυΐες. Και ευτυχώς, γιατί οι ιδιοφυΐες κατά κανόνα δε ζουν ευτυχισμένες ζωές. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, απλώς κάνουν (πιο) ευτυχισμένες τις ζωές των άλλων –αυτών που θα ζήσουν εκατό-διακόσια χρόνια μετά…
Διαβάστε περισσότερο εδώ: in2life.gr
