Όταν ήμασταν μικροί, δε θέλαμε να έχουμε τους γονείς μας πάνω απ’ το κεφάλι μας και να μας λένε τι να κάνουμε. Ειδικά σε θέματα σχέσεων. Θέλαμε την ησυχία μας και να μη μας ζαλίζουν με την κάθε φιλοσοφία τους. Στην εφηβεία τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Οι καημένοι οι γονείς μας ήταν υπομονετικοί μαζί μας, διότι δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Πέρασαν κι εκείνοι εφηβεία και ήξεραν πώς είναι. Ήξεραν πόσο ευάλωτοι ήμασταν και πόσο οι ορμόνες μας χτυπούσαν κόκκινο. Πως σε ό,τι και να μας έλεγαν, θα αντιδρούσαμε άσχημα και ό,τι κι αν μας συμβούλευαν θα κάναμε το αντίθετο.
Οι σχέσεις ποτέ δεν ήταν εύκολο πράγμα. Βασικά, εμείς οι ίδιοι τα δυσκολεύουμε τα πράγματα. Απ’ τη ζωή μας θα περάσουν πολλά άτομα. Θα πληγωθούμε και θα κλάψουμε. Στην εφηβεία όμως το αίσθημα, ήταν πολύ σημαντικό και σ’ ένα χωρισμό ή σε μία καινούργια σχέση ή φλερτ, το τελευταίο πράγμα που θέλαμε ήταν οι γονείς μας ν’ ανακατεύονται. Είχαμε που είχαμε τον πόνο μας, δε θέλαμε και την γκρίνια τους.
Τώρα όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει κι όσο μεγαλώνουμε, οι σχέσεις με τους γονείς μας θα αλλάξουν. Ζητάμε απεγνωσμένα τη συμβουλή της μαμάς και του μπαμπά. Θέλουμε να είναι μαζί μας και να μας βοηθάνε στα γκομενικά μας και στο οτιδήποτε κάνουμε στη ζωή μας. Είναι και θα είναι πάντα αυτοί που θα ζητάμε τη βοήθειά τους, για να μας δείξουν το σωστό δρόμο. Τι γίνεται όμως όταν αποφασίζουμε να γνωρίσουμε στους γονείς μας την κοπέλα ή το αγόρι μας;
Είναι θα λέγαμε λίγο άβολο, διότι ποτέ δεν ξέρουμε αν θ’ αναπτυχθεί συμπάθεια μεταξύ τους. Όταν όμως υπάρχει είναι ό,τι καλύτερο. Αρχίζουν σιγά-σιγά οι σχέσεις και γίνονται πιο στενές και φιλικές. Έτσι, η σχέση μας κι οι γονείς μας καταλήγουν να είναι οι καλύτεροι φίλοι και εμείς πιο χαρούμενοι από ποτέ.
Συνέχεια άρθρου εδώ
Πηγή: pillowfights.gr
