Ακούστηκε πάλι τις τελευταίες μέρες πως ο ιστορικός σιδηροδρομικός σταθμός της Καλαμάτας ίσως μετατραπεί σε ποδηλατόδρομο. Και κάπου εκεί, ανάμεσα στις λέξεις «ανάπλαση» και «ανάπτυξη», κάποιοι φαίνεται να ξεχνούν τι πραγματικά σημαίνει αυτός ο χώρος για την πόλη και τους ανθρώπους της.
Ο σταθμός της Καλαμάτας δεν είναι ένα απλό κτίριο. Είναι η ανάσα μιας ολόκληρης εποχής· είναι τα παγκάκια στα οποία κάθισαν οικογένειες και αποχαιρέτησαν τα παιδιά τους, τους συζύγους τους, τους πατεράδες τους. Είναι τα βαγόνια που έφεραν εμπόρους, εργάτες, ελπίδες και μετανάστες. Είναι μάρτυρας ιστορίας, καθημερινότητας, ανθρώπων.
Αυτός ο σταθμός μπορεί —και πρέπει— να ξαναζήσει. Όχι σαν μια αποστειρωμένη ανάμνηση, αλλά σαν ζωντανό μουσείο κίνησης. Φανταστείτε κάθε Σαββατοκύριακο να σφυρίζει ξανά το τρένο, να ξεκινάει αργά από την Καλαμάτα, με μια ανακατασκευασμένη ατμομηχανή, ένα “καρβουνιάρικο” στολίδι, και να διασχίζει τα χωριά της Μεσσηνίας: Άρι, Άμμος, Θουρία, Βελίκα, και πιο πέρα, μέχρι Μεσσήνη.
Μια ιστορική διαδρομή, ένα ταξίδι στον χρόνο για ντόπιους και επισκέπτες. Ένα τρένο-αξιοθέατο που θα φέρει τουρίστες, σχολεία, οικογένειες· που θα δώσει δουλειές, πολιτισμό, ταυτότητα.
Αυτό είναι πραγματική “ανάπτυξη” — όχι να σβήνεις τη μνήμη και να την ισιώνεις με τσιμέντο και ποδηλατόδρομο. Ο ποδηλατόδρομος μπορεί να βρει τη θέση του αλλού — όχι πάνω στα ίχνη της ιστορίας.
Ο σταθμός πρέπει να παραμείνει σιδηροδρομικός σταθμός, έστω για ένα τρένο που θα ταξιδεύει στη μνήμη και στο φως. Γιατί οι ράγες της Καλαμάτας δεν είναι απλά σίδερο — είναι ρίζες.
Σωτηρης Σπυρης επιχειρηματίας
Προεδρος 15μελους Εσπερινου Γενικου Λυκειου Καλαματας
