Είναι ίσως μία από τις αξεπέραστες και μοναδικές εμπειρίες ζωής που προσφέρει ο τόπος. Κορυφή Ταϋγέτου. Στα 2.407 μέτρα. Πέτρα και ουρανός. Λακωνία και Μεσσηνία. Θεός και άνθρωπος.
Ένα πλέγμα μύθου, ιστορίας, παράδοσης, δοκιμασίας και εμπειρίας που καθιστά την ανάβαση ξεχωριστό βίωμα ζωής.
Αναπόφευκτα σε στιγμές της πορείας θα αναρωτηθείς αν βαδίζεις προς το Θείο. Χωρίς αμφιβολία δοκιμάζεται σώμα και ψυχή. Σε κάθε περίπτωση το βουνό ορίζει τα πάντα και μόνον όταν βρεθείς εκεί επάνω, την κατάλληλη ώρα, μπορείς να ισχυριστείς, για λίγο, ότι νίκησες.
Προσκύνημα στον προφήτη Ηλία. Αναχωρητήριο γι’ αυτόν και προορισμός για σένα.
Νιώθεις και θέλεις να μεταφέρεις τα συναισθήματα και την εμπειρία παντού αλλά η εικόνα, ο ήχος, οι λέξεις, δεν αρκούν. Η άλλη διάσταση που διαμορφώνεται εκεί δεν μεταφέρεται, δεν περιγράφεται, δεν αποτυπώνεται.
Αν κοιτάξεις ψηλά θα νιώσεις ότι τίποτα δεν μεσολαβεί ανάμεσα σε αυτό που είσαι και σε ό,τι πιστεύεις. Αν κοιτάξεις κάτω θα διαπιστώσεις ότι η φύση, ήταν, είναι και θα είναι, απείρως ισχυρότερη και ανθεκτικότερη από τον άνθρωπο.
Μύθοι, θρύλοι και ιστορίες για την Πυραμίδα, που μόνον πυραμίδα δεν είναι. Μια ακόμα απόδειξη ότι τα στοιχεία της Φύσης, ορίζουν και καθορίζουν την ύπαρξή μας και την άποψή μας.
Διόσκουροι, Πολεμιστές της Σπάρτης, Προφήτης Ηλίας, Ορειβάτες του ονείρου, Λιαντίνης…
Ο Στράτης Μυριβήλης χαρακτήρισε τον Ταΰγετο «αρσενικό βουνό», ενώ ο Κώστας Ουράνης σημειώνει: «Άλλοτε, πριν δω τον Ταΰγετο, εθεωρούσα κι εγώ, μαζί με όλους τους άλλους, κατώτερη τη φυλή αυτή, που χάθηκε από το πρόσωπο της γης χωρίς να αφήσει τίποτα για να θυμίζει τη διάβασή της: ούτε ένα ναό, ούτε ένα έργο τέχνης. Τώρα αισθάνομαι ότι οι Σπαρτιάτες άφησαν ως μνημείο τους τον Ταΰγετο, γιατί εμπνεόμενοι από την περήφανη παρουσία του, ύψωσαν την ψυχή τους ίσαμε την ψηλότερη κορφή του κι έγιναν ένα με αυτόν».
Ο ποιητής Κώστας Πασαγιάννης, με τη σειρά του, τον αντιμετωπίζει ως τη «μήτρα», που συμβολίζει την επιστροφή στην πατρίδα, ενώ για τον Νίκο Καζαντζάκη είναι «η σκληρή φωνή του ανήλεου θεού του γένους». Ο Νικηφόρος Βρεττάκος, τέλος, τον θέλει «αγαθό γέροντα», ο οποίος «του στάθηκε όπως ο κόρφος της μητέρας» του. Ο Σεφέρης αναφέρθηκε σε αυτόν αγναντεύοντας τον και ο Λιαντίνης τον επέλεξε για τελευταία κατοικία ή αναχωρητήριο του.
