Την καψούρα ή τη ζεις στην υπερβολή ή καθόλου, λένε. Είτε σερβίρεις καφέδες είτε είσαι ανώτερος στέλεχος σε πολυεθνική έχεις βρεθεί κάπου, κάπως, κάποτε ερωτευμένος να «μιαίνεις» τον λιγότερο ρομαντικό χώρο της καθημερινότητάς σου: τον εργασιακό.
Το IQ σου ξαφνικά μοιάζει να μην ξεπερνά το 160. Φθάνεις τελευταίος κι αποχωρείς πρώτος. Ρομαντζάρεις ανελέητα με ερωτευμένα πουλάκια κι ηλιοβασιλέματα στο παράθυρο και στην έκθεση των ρομαντικών σου ιδεών προκαλείς στους υπολοίπους συναισθηματικό εμετό. Ναι, ασφαλώς και κάνεις δεν μπορεί να σε κατηγορήσει σε τούτο το στάδιο γι’ αυτό.
Love is in the air. Ξάφνου, το μότο σου συνοψίζεται στο ότι τα λεφτά καλό είναι να υπάρχουν αλλά θεωρούνται δευτερεύοντα ενώ δε θα δίσταζες να ζωγραφίσεις καρδούλες πάνω στο πλάνο του πρότζεκτ που σου ανατέθηκε ή να ρίξεις πασιέντζες στο εικοσάλεπτο του διαλείμματος αδιαφορώντας για την όποια κατηγορία παλιμπαιδισμού σου αποδοθεί. Σαν να έπαψες όμως να υπολογίζεις όλες τις παραμέτρους.
Τα πρώτα συννεφάκια δεν άργησαν να φανούν. Τώρα, σε κάθε σου καβγά με το έτερον ήμισυ κάνεις μετωπική με τη συμφορά. Φυσικά και θεωρείς καθήκον σου να γνωστοποιείς τα τεκταινόμενα στους συναδέλφους σου, εφόσον έχεις μιλήσει για τον έρωτά σου έως και στο φωτοτυπικό μηχάνημα, να ενδίδεις σε εκκωφαντικές κλάψες και μοιρολόγια κάνοντας τους διαδρόμους και τις σκάλες να στενάζουν απ’ τα αναφιλητά σου ενώ δε θα κώλωνες να στείλεις το αφεντικό σου για τσάι αν τυχόν έκανε πως σε επιπλήττει. Αλήθεια, τι γνώμη έχεις για τον ΟΑΕΔ;
Συνέχεια άρθρου εδώ
Πηγή: pillowfights.gr
