Η αγάπη είναι απλώς μια λέξη μέχρι να έρθει κάποιος και να της δώσει σημασία.» -Άγνωστος
Λέγεται πως ερωτευόμαστε μόνο τρεις ανθρώπους στη ζωή μας.
Επίσης, πιστεύεται πως χρειαζόμαστε καθένα από αυτούς τους έρωτες για διαφορετικούς λόγους.
Συχνά ο πρώτος μας είναι όταν είμαστε μικροί, στο σχολείο. Είναι ο ιδεαλιστικός έρωτας- όπως στα παραμύθια που διαβάζαμε όταν ήμασταν παιδιά.
Αυτή η αγάπη απευθύνεται σε αυτό που θα πρέπει να κάνουμε για χάρη της κοινωνίας-και πιθανώς για χάρη της οικογένειας. Ξεκινάμε με την πεποίθηση ότι θα είναι η μοναδική μας αγάπη και δεν έχει σημασία αν δεν την αισθανόμαστε καλά ή αν βρίσκουμε τον εαυτό μας να καταπίνουμε τις προσωπικές μας αλήθειες για να την κάνουμε να δουλέψει, γιατί βαθιά μέσα μας πιστεύουμε πως έτσι υποτίθεται ότι πρέπει να είναι η αγάπη.
Γιατί σε αυτόν τον τύπο αγάπης, το πώς μας βλέπουν οι άλλοι είναι πιο σημαντικό από το πώς αισθανόμαστε.
Είναι μια αγάπη που μοιάζει εντάξει.
Η δεύτερη υποτίθεται ότι είναι η σκληρή μας αγάπη – αυτή που μας διδάσκει το ποιοι είμαστε και πως συχνά θέλουμε ή χρειαζόμαστε κάποιον να μας αγαπήσει. Αυτό είναι το είδος αγάπης που πονά, είτε με ψέματα, με πόνο ή με χειραγώγηση.
Πιστεύουμε πως κάνουμε διαφορετικές επιλογές από τις πρώτες, αλλά στην πραγματικότητα ακόμα κάνουμε επιλογές από την ανάγκη να μάθουμε- αλλά παραμένουμε. Η δεύτερη μας αγάπη μπορεί να γίνει κύκλος, συχνά την επαναλαμβάνουμε συνεχώς γιατί πιστεύουμε πως κάπως αυτή τη φορά το τέλος θα είναι διαφορετικό. Αλλά, κάθε φορά που προσπαθούμε, το τέλος είναι χειρότερο από το προηγούμενο.
Κάποιες φορές είναι ανθυγιεινό, ανισόρροπο ακόμα και ναρκισσιστικό. Μπορεί να υπάρξει συναισθηματική, ψυχική ή ακόμα και φυσική κακοποίηση ή χειραγώγηση-πολύ πιθανό να υπάρχουν υψηλά επίπεδα δράματος. Αυτός ακριβώς είναι ο τρόπος με τον οποίο παραμένουμε εθισμένοι σε αυτή την ιστορία, γιατί η συναισθηματική ρόδα των υψηλών και χαμηλών συναισθημάτων, σαν ναρκομανής στην απεξάρτηση μας κάνει να κολλάμε στα χαμηλά με την προσδοκία των υψηλών.
Συνέχεια άρθρου εδώ
Πηγή: fumara.gr
