Η ζωή της θα μπορούσε να αποτελέσει σενάριο για ταινία. Διαπέρασε όλα τα μεγάλα γεγονότα του ελληνισμού του τελευταίου αιώνα.
Σίγουρα εκείνο που τη σημάδεψε ήταν τα όσα έγιναν στο χωριό της κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι φασίστες Γερμανοί είχαν καταλάβει την Ελλάδα.
Ήταν ήδη 34 ετών και μητέρα τριών παιδιών όταν τα Γερμανικά στούκας χτύπησαν ανηλεώς το χωριό της και τα διπλανά χωριά, Μάνεσι και Λαπάτα.
Το ουρλιαχτό του βομβαρδιστικού πάγωσε τους φτωχούς κατοίκους της περιοχής ενώ τα μυδράλια χτυπούσαν απευθείας προς τον άμαχο πληθυσμό.
Οι πρώτοι νεκροί δίπλα είχαν πέσει αλλά η ίδια τα είχε καταφέρει ενώ διέσωσε και τα παιδιά της.
Ομως οι Γερμανοί επανήλθαν αποφασισμένοι να προχωρήσουν σε από αέρος εκκαθάριση. Στην επόμενη εφόρμηση των στούκας έπεσε η βόμβα πολύ κοντά.
Το θραύσμα χτύπησε θανάσιμα τον πρωτότοκό της Νίκο. Kέτσι αρχίζουν τα βάσανά της όπως τα περιγράφει ο άλλος της γιος στην Ωρα των Καλαβρύτων που επίσης πήρε το όνομα Νικος με αφορμή τον προσφατο θανατό της.
Ήταν τότε μόλις πέντε ετών
«Η ίδια τραυματίστηκε ελαφρά στο αριστερό χέρι, εγώ σώθηκα καθώς τα θραύσματα σταμάτησαν στο καλαθάκι. Ήμουν μόλις ενός μηνός και ευτυχώς φασκιωμένος…».
Αναμνήσεις του 78χρονου σήμερα Νίκου Τζόβολου για την μητέρα του Ελένη Τζόβολου, το γένος Κανελλόπουλου, η οποία έφυγε σε ηλικία 111 ετών.
Η υπεραιωνόβια Ελένη, έζησε τα πάντα! Δύο Παγκόσμιους Πολέμους, τον Εμφύλιο και βέβαια το Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα.
Εκείνα τα χρόνια στην επαρχία ήταν δύσκολα.
Σκληρή δουλειά στα χωράφια για γυναίκες και άνδρες, παράλληλα με την ανατροφή και φροντίδα των παιδιών.
Τα ξύλα για την φωτιά στην πλάτη και η ευθύνη για την βόσκηση και το άρμεγμα της αγελάδας, για το γάλα των παιδιών, καθημερινή.
Το καλοκαίρι περνούσε με πολύ δουλειά στο αμπέλι και τα χωράφια.
Εκεί τη βρήκε η τραγωδία, κατά τον βομβαρδισμό της 29ης Ιουλίου του 1943. Και δεν ήταν η μόνη τραγωδία που έμελλε να βιώσει!
«Ο πατέρας μου Δημήτρης έφυγε άδικα, το 1948, κατά τον εμφύλιο. Το βάρος από το πολλαπλό χτύπημα της μοίρας έπεσε πάνω της. Εκτός από τον πρωτότοκο γιό και τον σύζυγό της, κάποια στιγμή θα έπρεπε να αποχωριστεί και κάποιους από εμάς» αναφέρει.
Μεταναστευσαν στις ΗΠΑ
Βιοποριστικές ανάγκες υποχρέωσαν την Ελένη, το Νίκο (σ.σ. πήρε το όνομα του νεκρού αδελφού του τιμής ένεκεν) όσο και τις αδελφές μου Αναστασία (Ανάστω) και Χρυσούλα να μεταναστεύσουν στις ΗΠΑ.
«Πρώτη έφυγε η Ανάστω για το Κονέκτικατ. Μετά εγώ στη Βοστώνη με την μητέρα μου. Ακολούθησε και η Χρυσούλα για τις ΗΠΑ. Πίκρες πολλές, δουλειά σκληρή για όλους στην Αμερική. Ο Νίκος καταπιάνεται με τις οικοδομές. Ζουν μαζί με τη σύζυγό του Αννα και τη μητέρα του. Κάποια στιγμή βέβαια οι δυσκολίες περνούν.
Όταν μάλιστα η ζωή χαρίζεται απλόχερα στη μητέρα, το τέλος ήρθε αλλά ήταν γεμάτο με χαρές.
Εννιά δισέγγονα και το τρισέγγονο προστέθηκε στη ζωή της Ελένης.
Η οποία στάθηκε όρθια έως τα 105 της χρόνια και για λίγα ακόμη χρόνια σε αναπηρικό καροτσάκι, απόλαυσε τη χαρά έως και τα 108 της που έπεσε κατάκοιτη.
«Το χειμώνα, μετά την επιστροφή από τις ΗΠΑ τον περνούσαμε στην Πάτρα και το καλοκαίρι στο χωριό μαζί μας, μαζί με όλους τους αγαπημένους της.
Με τις αναμνήσεις ζωντανές. Από τον πατέρα που εργαζόταν στα χωράφια αλλά και ως τσαγκάρης. Στις μηλιές και τις καρυδιές του. Θυμάμαι τη μητέρα με τα ζώα της, την πρώτη αγελάδα που έφερε από το χωριό της το Λαγοβούνι για να κάνει γάλα και να ημερέψει τον ταύρο που έκανε τα χωράφια της οικογένειας.
Είχε τη δική της κοσμοθεωρία, κυρίως όσον αφορά την ανατροφή και διατροφή. Κρέας, όσπρια, λαχανικά,γαλακτοκομικά, σιτάρι και καλαμπόκι, όλα δικά μας. Μέχρι και πριν από λίγα χρόνια που έμεινε κατάκοιτη και καθηλώθηκε στο κρεβάτι, έζησε χωρίς φάρμακα. Δώσαμε μάχη με την σύζυγό μου Αννα αλλά δυστυχώς πρόσφατα τη χάσαμε…» αναφέρει ο Νίκος Τζόβολος
